Nu met de 'Dark Side of The Moon'- tour. In tegenstelling tot zijn vorige optreden was dit optreden veel grootser en spectaculairder opgevat.
Deel 1
1. In the Flesh
2. Mother
3. Set the Controls for the Heart of the Sun
4. Shine On You Crazy Diamond (Parts I - V) (abridged)
5. Have a Cigar
6. Wish You Were Here (Antwerp Movie)
7. Southampton Dock
8. The Fletcher Memorial Home
9. Perfect Sense, Parts 1 and 2
10. Leaving Beirut
11. Sheep
Deel 2: The Dark Side of the Moon
1. Speak to Me
2. Breathe
3. On the Run
4. Time (Antwerp movie)
5. Breathe (Reprise)
6. The Great Gig in the Sky (Antwerp movie)
7. Money
8. Us and Them
9. Any Colour You Like
10. Brain Damage
11. Eclipse
Deel 3
1. The Happiest Days of Our Lives
2. Another Brick in the Wall, Part II (antwerp movie - bad sound)
3. Vera
4. Bring the Boys Back Home
5. Comfortably Numb
Heeft Roger Waters Pink Floyd wel nodig? De 63-jarige Brit vergastte een nokvol Sportpaleis op een topspektakel dat zowel politiek geëngageerd was, als multimediaal volop naar de toekomt wees.
Centraal stond natuurlijk de muziek van Pink Floyd, de groep waarvan Waters tot 25 jaar geleden een kernlid was en die sindsdien niet meer optrad, op een korte verschijning op Live8 na. Waters had een tienkoppige band mee om twee en een half uur lang de beste sound te creëren die we ooit hoorden in het Sportpaleis.
Zoals het hoort bij een erfgenaam van de ‘prog rock’, zaten alle songs in een concept geklemd. Van in het begin zaten we te kijken naar een filmbeeld dat alles al vertelde: een legervliegtuigje, een fles whisky en een grote radio. Waters’ vader sneuvelde in de oorlog, hij was altijd al geïnteresseerd in verslavingen, en muziek bleek zijn reddingsboei.
Al bij de tweede song, ‘Mother’, begon het driedimensionele beeld te bewegen. De camera gleed door een kamer waarin een jonge man zat te kettingroken, en naar de radio te luisteren. Gedurende het hele concert kwamen die beelden terug: de sigaretten, de oorlog, de radio. Pas op het einde keek de jonge man in kwestie de zaal in. Gelouterd, of ‘comfortably numb’?
Het concert viel uiteen in drie delen. Eerst grasduinde de band door werk van Pink Floyd en van Waters zelf. Elke song werd begeleid door filmbeelden op een megascherm achter het podium. Het effect was megalomaan en kischerig, maar de hyperwereld die ontstond oogde even goed indrukwekkend en aangrijpend. Britse pop heeft het altijd goed kunnen vinden met kitsch.
Veel kosmische beelden in het begin, voor ‘Set the controls’ en ‘Shine on you crazy diamond’, waarbij beelden van Syd Barrett (op oprichter van Pink Floyd, red.) geprojecteerd werden. Veel surreële beelden ook, over jonge mensen en chemische processen. Zoals het een seventies-icoon betaamt, is Waters erg bezig met individuele vrijheid en de noodzaak aan creativiteit.
De band speelde uitstekend, maar Waters zong aanvankelijk niet zo geweldig. Hij heeft niet de warme bariton van David Gilmour en dat was vooral schrijnend in een te gespannen ‘Have a cigar’ en het te routineus gebrachte ‘Wish you were here’.
Maar daarna volgde een luikje songs uit zijn solo-carrière en daarin was hij veel beter op dreef. Het waren ook heel persoonlijke songs, waarin geleidelijk zijn geweldige afkeer voor George Bush naar voor kwam. Die wordt door Waters moeiteloos in het rijtje dictators à la Stalin geschoven.
Indrukwekkend was ‘Leaving Beirut’, begeleid door een ‘bewegend stripverhaal’ dat een anecdote uit zijn jeugd vertelde: hoe hij op 17 jaar in Libanon belandde en daar een avond uiterst gastvrij mocht verblijven bij een lokaal koppel. ‘Vroeger waren Engelsen overal welkom in Europa omdat hun vaders de oorlog hadden helpen winnen. Nu zijn ze gewoon een trawant van de VS’, luidde het. Waarna Bush en Tony Blair er weer eens van langs kregen.
Alles werd begeleid door uitzonderlijk goed gemaakte filmbeelden, potserige effecten als vuurwerk en het varken van Animals dat de hele zaal rondzweefde. Na een dik uur hadden we al veel meer gekregen dan je normaal in tien concerten kreeg, maar Waters laste een korte pauze in om daarna de hoofdschotel op te dienen.
Dark side of the moon is een standaardwerk in de popgeschiedenis. Het is het vierde best verkochte album, het blijft een icoon voor alle generaties, en woensdag stond het integraal op het programma. Met alle concrete-muziekeffecten, een lang uitgesponnen versie van ‘Us and them’, de geweldig sopraansolo in ‘Great gig in the sky’ (door Carol Kenyon), en het troostende ‘Eclipse’.
Was dit nu zinvol? De suite bevat gemakkelijke muziek en het thema, dat het okee is om als jonge mens donkere gevoelens te hebben, en dat iedereen voor zichzelf moet denken, is vandaag misschien niet meer zo relevant. En Pink Floyd was heel vernieuwend bezig toen de plaat uitkwam, maar meer dan dertig jaar later is de groep natuurlijk ingehaald.
Toch was het zinvol. Dergelijke albums moeten gevierd worden, en je kan je nauwelijks een betere uitvoering voorstellen dan we in het Sportpaleis kregen. Met verschillende solo-zangers, quadrafonische effecten, een dramatische opbouw naar de ultieme boodschap toe. Okee, Carol Kenyon wiens hoofd in een paars wolkendek geprojecteerd werd, compleet met bliksemschichten: het was er ver over. En die ellenlange solo in ‘Us and them’ voegde niets toe. Maar het was een feest met een boodschap en het publiek leefde to-taal mee.
Als dessert haalde de groep, met een excellente Dave Kilminster op gitaar, wat stukjes van The Wall boven. ‘We don’t need no thought control’: het schalde door de zaal en Waters had wellicht meer vuisten in de lucht willen zien, maar het Belgische publiek had zoveel om naar te kijken en te luisteren dat het wel van de hamer Gods geslagen leek.
Het was een letterlijk fantastisch concert. Overdonderend, technologisch superieur, thematisch goedbedoeld. Je kan je vragen stellen bij de wat aftandse retoriek, maar Roger Waters eerde een groot verleden door het een plaats te geven in de toekomst. Het publiek dankte met ovatie na ovatie.
Band: Andy Fairweather-Low (gitaar), Snowy White (gitaar), Dave Kilminster (gitaar/zang), Jon Carin (toetsen/zang), Graham Broad (drums), Harry Waters (orgel), Ian Ritchie (saxofoon), Roger Waters (bas, zang). Katie Kissoon, Carol Kenyon en PP Arnold (zang).
